Bunt dwulatka - czy to już?

Bunt dwulatka. Hasło, które straszy. Przed którym drży każda mama. Bo ledwo odetchniemy z ulgą po kolejnych skokach rozwojowych pierwszego roku już z niepokojem wypatrujemy czegoś, co podobno jest jeszcze gorsze.

O wybuchowym charakterze Jagody pisałam Wam już nie raz. O tym, że uwielbia histeryzować też wiecie. Że nie są nam obce sceny, kiedy to dziecko rzuca się z płaczem i krzykiem na ulicy. Ale to, co dzieje się ostatnio zaczęło iść w jeszcze gorszym kierunku. Co się zmieniło?

"Nie". Wszystko jest na nie. Nic jej się nie podoba, nic nie chce robić, nikogo nie kocha. Jeść nie chce. No może poza bułeczkami i ciasteczkami. Ale, żeby je zjadła to też muszą być spełnione JEJ warunki. Musi je dostać na swojej tacce, w rękę wziąć widelec deserowy, a przy jedzeniu musi jej towarzyszyć babcia, a gdy jesteśmy u siebie to mama. Inne rzeczy zje, owszem, ale koniecznie oglądając Muminki. W razie awarii internetu łaskawie zaakceptuje jakąś bajkę z TVP ABC. Podobne wymysły są przy zasypianiu. Ma ją usypiać mama i najlepiej na zmianę przekładać z łóżeczka do łóżka, tak jak księżniczka sobie życzy. A gdy mama się zbuntuje i zostawia z nią w pokoju tatę, nie ma mowy o spaniu. Stoi w łóżeczku i ryczy, ryczy, ryczy aż w końcu przerażony tata woła mamę na pomoc, bo dziecko dławi się własnymi łzami i smarkami.

Ostatnio wracałyśmy z placu zabaw. W planach był jeszcze krótki spacer. Jagoda owszem, na spacer chciała iść. A właściwie chciała być noszona przez mamę. Nieugięta przeszłam przez całe osiedle z ryczącą i uwieszoną mojej nogi Jagodą, co chwilę tłumacząc jej, że mama nie ma siły, żeby ją nosić i  albo idzie po nóżkach albo wracamy do domu.

Jagoda niedługo kończy 19 miesięcy. Dopiero! Bunt dwulatka już? Rozmawiałam z sąsiadem z dołu. U nich podobne cyrki. Przez ścianę słyszę histerie u drugich sąsiadów. Opcje są dwie. Albo wszyscy jesteśmy tak beznadziejnymi rodzicami, albo bunt dwulatka to nie tylko hasło, ale czysta prawda.

Jak sobie radzić i jak przetrwać by nie osiwieć? Podobno można to tylko przeczekać. I nie ustępować. Dziecko nas testuje i jest to moment, w którym ustalamy granice. U nas sprawdzają się negocjacje. Serio. Negocjuję więc mówiąc, że jeśli ładnie zje to wtedy będzie jedna bajka. Albo kiedy wstaje w łóżeczku straszę, że jeśli się nie położy to wyjdę z pokoju. Jak tylko wstanę zaraz krzyczy "nie" i kładzie się do łóżeczka. Negocjujemy, by jechała w wózku, kiedy się spieszymy, ale za to później pójdziemy na plac zabaw albo zabierze w swoim wózeczku lalki na spacer. Dużo takich myków i trików stosuję, by wilk był syty i owca cała. Staje na moim, ale Jagoda też jest usatysfakcjonowana.

Mam wrażenie, że u nas cały ten bunt dopiero się rozkręca i że może być tylko.. gorzej.

A dla Was, na koniec, Jagoda w tiulowej spódniczce. Jak stwierdziła moja siostra, w cokolwiek jej nie ubiorę to i tak będzie biegać po drzewach. Na potwierdzenie jej słów po 5 minutach Jagoda z jakimś niewiele od nim starszym chłopcem, próbowała wdrapać się na drzewo rosnące przy kościele..