Lubię być mamą dziewczynki

Na początku ciąży wszyscy pytali: "A co byś wolała, chłopca, czy dziewczynkę?". A ja odpowiadałam, jak większość, że obojętnie, ale oby było zdrowe. I niby było mi to obojętne, ale kiedy usłyszałam, że to dziewczynka bardzo się ucieszyłam. Zawsze marzyłam o córeczce.

Kiedy byłyśmy dziećmi bawiłyśmy się lalkami. Stroiłyśmy je, czesałyśmy. I pewnie już wtedy podświadomie wpajane jest pragnienie posiadania córki. Ja o tym marzyłam. O pięknych sukieneczkach, o kiteczkach i warkoczykach, o pastelowych kolorach wokół. O zabawach lalkami, o domkach dla nich, o wózeczkach. A później o wprowadzaniu jej w kobiecy świat, poprzez pierwsze kosmetyki i małe kobiece przyjemności.

Zastanawiam się, jakby to było być mamą chłopca. Być może jeszcze kiedyś się przekonam. Czy zupełnie inaczej? Czy może mimo wszystko bardzo podobnie jednak z innym repertuarem ubrań i zabawek? Choć z Jagodą gramy w piłę, budujemy z klocków i jeździmy autami to najbardziej lubi, gdy za jej laleczki odgrywam role. Robi to też sama. Układa je do snu, śpiewa im, czyta. Interesuje się wszystkim domowymi czynnościami. Czy z chłopcem byłoby podobnie? Czy byłabym równie dobrą i chętną do zabawy mamą, gdybym miała się bawić inaczej? A może za to mąż byłby bardziej chętny do wyścigów resoraków?

Posiadam jedną siostrę. Dzieli nas półtora roku. Może dlatego dwie dziewczynki to dla mnie idealna "konfiguracja". Swoje piękne dzieciństwo zawdzięczam w dużym stopniu jej. Dokładnie pamiętam wspólne zabawy. Spędzałyśmy na nich całe dnie tworząc swój własny świat. Czy z bratem mogłoby to wyglądać podobnie? Nie sądzę. Choć pewnie kochałabym go równie mocno, cieszę się, że życie obdarzyło mnie jednak siostrą.

Mamy chłopca i dziewczynki, podzielcie się doświadczeniami. Czy to macierzyństwo jest podobne, czy może całkiem inne?